11 najtrudniejszych szlaków w Tatrach polskich i słowackich

Tatry to najwyższe góry w Polsce, udostępnionych jest tu szereg różnych szlaków pod względem trudności. Część z nich nadaje się tylko dla doświadczonych, dobrze przygotowanych turystów. Decydując się na pokonanie takiego szlaku, należy wiedzieć, że poprowadzony on jest często miejscami o dużej ekspozycji, co w czasie złej pogody może być dla niewprawionego turysty śmiertelnie niebezpieczne.

Najtrudniejsze szlaki w Tatrach:

1. Orla Perć

2. Szlak na Mięguszowiecką przełęcz pod Chłopkiem

3. Rohacze

4. Szlak na Rysy

5. Czerwona Ławka

6. Zawrat

7. Żleb Kulczyńskiego

8. Kozia Przełęcz

9. Świnica

10. Kościelec

11. Szpiglasowa Przełęcz

Przejście Granatów

Dla kogo trudne szlaki w Tatrach?

Osoby wybierające się na szlaki wysokogórskie powinny być odpowiednio przygotowane, niewrażliwe na przepaści, oswojone z przestrzenią i wysokością. Przeznaczone są dla osób zdrowych i sprawnych fizycznie o dobrej kondycji, mających już obycie górskie.

Na części wysokogórskich szlaków zamontowane są ułatwienia w postaci łańcuchów, drabinek i metalowych klamer. Przydatny w ich bezpiecznym pokonywaniu może być specjalistyczny sprzęt: uprząż, lonża z karabinkami i absorberem oraz kask wspinaczkowy.

Na większości z przedstawionych trudniejszych szlaków w sezonie letnim panuje duży ruch turystyczny, co dodatkowo zwiększa niebezpieczeństwo wypadków. Mijanie się na łańcuchach, nawet stosując podstawowe zasady bezpieczeństwa, jest znacznie ryzykowne niż wspinaczka, w terenie gdzie nikt nie idzie z naprzeciwka. Dodatkowo przy duże liczbie turystów zwiększa się niebezpieczeństwo zrzucania kamieni na inne osoby.

Wybierając się na trudne szlaki tatrzańskie, pamiętajmy o wcześniejszym sprawdzeniu pogody oraz warunków panujących na planowanej trasie. Wiosną w miejscach zacienionych może zalegać śnieg a jesienią dodatkowo oblodzenia, które mogą stanowić śmiertelne niebezpieczeństwo. Większość wymienionych poniżej szlaków ze względu na północną wystawę stoków oraz nastromienie jest bardzo niebezpieczna, a wręcz odradzana w sezonie zimowym. Poznaj najtrudniejsze szlaki Tatr.

1. Orla Perć — najtrudniejszy szlak w Tatrach i w Polsce

Widok na szczyty należące do Orlej Perci

Najtrudniejszy szlak graniowy w Polsce i jeden najtrudniejszych szlaków turystycznych w całych Tatrach, biegnący długim grzbietem szczytów i turni. Jest to wysokogórski szlak, którego przejście przynosi niezapomniane, co krok zmieniające się wrażenia widokowe.

Wspinaczkę rozpoczyna się z przełęczy Zawrat przez Mały Kozi Wierch, Zamarłą Turnię, Kozią Przełęcz, Kozie Czuby, Kozi Wierch (na tym odcinku obowiązuje jeden kierunek) następnie przez Zadni, Pośredni i Skrajny Granat, Buczynowe Turnie na Przełęcz Krzyżne.

Dawniej szlak ciągnął się przez Wołoszyn, doprowadzając do Polany pod Wołoszynem. Na szlak można dotrzeć od Hali Gąsienicowej lub z Doliny 5 Stawów Polskich.

Szlak Orla Perć — przejście granią

Zejście drabinką Orla Perć

Nie przez przypadek Orla Perć należy do najtrudniejszych i najniebezpieczniejszych w Tatrach. Na jej całym odcinku w trudniejszych i wymagających miejscach znajdują się udogodnienia w postaci łańcuchów, klamer oraz żelaznych drabinek. W dużej części szlak przebiega ściśle granią, gdzieniegdzie trawersując wierzchołki i turnie, przewijając się na obie strony grzbietu. Wprawny turysta może przejść cały odcinek Orlej Perci w jeden dzień, ale najlepiej przejście tego szlaku rozłożyć na dwa lub trzy dni.

Niegdyś część osób wędrówkę zaczynała od Kasprowego Wierchu (wyjeżdżając kolejką) i dalej zdobywała Świnicę, skąd szła na przełęcz Zawrat. Obecnie nie jest to możliwe, ponieważ szlak jest jednokierunkowy i biegnie w odwrotnym kierunku.

Orla Perć jest udostępniona przez cały rok, jednakże przy pokrywie śniegu oraz oblodzeniach wymagany jest odpowiedni sprzęt alpinistyczny. Na szlak najlepiej wybrać się wcześnie rano oraz poza sezonem turystyczny, kiedy jest mniej tłoczno. W szczycie sezonu potrafią tworzyć się zatory na łańcuchach. Wycieczka Orlą Percią gwarantuje wspaniałe widoki i niezapomniane, emocjonujące przeżycia.

Wybierając się na Orlą Perć, należy pamiętać, że jej przejście wymaga przygotowania i doświadczenia turystycznego oraz szczególnej uwagi i odporności na ekspozycje i przepaście. Na przejście całym odcinku od Zawratu do przełęczy Krzyżne należy poświęcić cały dzień a na szlak wyruszać wcześnie rano. Natomiast czas przejście Orlej Perci czas przejścia waha się pomiędzy 6-7 godzin.

Cały szlak wyznakowany jest na czerwono. Liczne szlaki dojściowe do Orlej Perci umożliwiają w razie złej pogody zejście z grani. Planując przejście tej podniebnej trasy, w trudniejszych miejscach warto zastanowić się nad asekuracją w postaci lonży.

Przy sprzyjającej pogodzie, zachowując ostrożność i posiadając odpowiedni ekwipunek, szlak można pokonać bezpiecznie. Natomiast w czasie mgły, padającego deszczu lub śniegu, przy oblodzeniu lub zalegającym śniegu, Orla Perć staje się szlakiem bardzo niebezpiecznym. Pamiętajmy, że pomimo dużej ilości sztucznych ułatwień nie jest to jednak wycieczka dla nieobytych i początkujących turystów. Najtrudniejszy odcinek od Zawratu do Koziego Wierchu ze względów bezpieczeństwa jest jednokierunkowy, dalej aż do Krzyżnego odbywa się obu kierunkach.

2. Szlak na Mięguszowiecką przełęcz pod Chłopkiem — jedna z najtrudniejszych wysokogórskich szlaków w polskich Tatrach

Turyści na Mięguszowieckiej Przełęczy pod Chłopkiem

Szeroka wyniosła przełęcz, leżąca w głównym grzbiecie Tatr pomiędzy Mięguszowieckim Szczytem Czarnym od wschodu i Mięguszowieckim Szczytem Pośrednim od zachodu. Nazwa wywodzi się od masywu Mięguszowieckiego Szczytu i od niewielkiej turni zwanej chłopkiem.

Położona w głównym grzbiecie Tatr przełęcz dostępna jest znakowanym szlakiem od strony Polskiej. Trasa, ciesząca się dawniej sławą karkołomnego, już od roku 1886 ubezpieczona przez Towarzystwo Tatrzańskie, od 1898 szlak wyznakowany jest farbą. Szlak prowadzący na przełęcz rozpoczyna się obok Czarnego Stawu pod Rysami.

Pod koniec XIX wieku ubezpieczono i wyznakowano ścieżkę, udogodniono przejście dzięki wykuciu klamer i wysadzaniu skał, wszytko to zostało zrobione przez Towarzystwo Tatrzańskie. Z przełęczy po polskiej stronie podziwiać możemy Morskie Oko a po słowackiej Staw Hińczowy.

Szlak wiodący na przełęcz jest jednym z najefektywniejszych i najtrudniejszych w Tatrach Polskich wymagającym dobrej orientacji w górskim terenie oraz obycia z przepaściami i ekspozycją, dodatkowo wymagający szczególnej ostrożności przy zejściu. Wyprowadzający na Przełęcz pod Chłopkiem trasa należy do jednego z najtrudniejszych w całych Tatrach. Od osób planujących jego przejście wymagana jest orientacja w terenie wysokogórskim i obycie z przepaściami. Ścieżka biegnąca pośród iście alpejskiej scenerii obfituje we wspaniałe widoki.

3. Rohacze — najtrudniejsza trasa w słowackich Tatrach Zachodnich

Turyści na Rohaczach

Rohacze to grupa skalistych szczytów słowackich Tatr Zachodnich, znajdujących się w grani głównej oraz w jej pobliżu. Rozpoczynają się od Rohacza Ostrego i ciągną się aż po Salatyński Wierch i Brestową Kopę. Niekiedy Rohaczami nazywa się jedynie dwa szczyty: Rohacz Płaczliwy i Rohacz Ostry. Szlak prowadzący granią Rohaczy nazywany jest Orlą Percią Tatra Zachodnich.

Trasa stanowi część długiego szlaku graniowego, poprowadzonego rdzennym grzbietem Tatr Zachodnich. Jest o znacznych trudnościach, odcinki przepadziste i eksponowane, miejscami ubezpieczone. Przejście jej wymaga odpowiedniej sprawności ruchowej, niewrażliwość na znaczną ekspozycję oraz obycia ze skałą i brak lęku wysokości. W trakcie wycieczki towarzyszą wspaniałe widoki na okoliczne szczyty oraz doliny podchodzące pod główną grań.

4. Na Rysy — szlak na najwyższy szczyt w polskich Tatrach

Rysy od polskiej strony

Rysy to wybitny składający się z trzech wierzchołków szczyt leżący w głównej grani Tatr. Jeden z nich o wysokości 2499 m jest najwyższym szczytem Polski. Rysy nazywano dawniej razem: Niżnie Rysy, Wyżni Żabi Szczyt i Żabiego Mnicha.

Liczne żleby przecinające zbocza i ściany w otoczeniu Morskiego Oka nazywano wtedy rysami. Dopiero z czasem nazwa Rysy została przeniesiona na teraźniejszy szczyt, prawdopodobnie z powodu wyróżniającego ich masyw wielkiego żlebu, nazywanego właśnie „rysą”.

Znaczna część turystów odwiedzających Tatry pragnie zdobyć Rysy. Rokrocznie zdobycie najwyższej góry Tatr polskich jest celem wielu turystów. Od polskiej strony szlak rozpoczyna się przy schronisku nad Morskim Okiem. Ścieżka prowadząca na szczyt jest trudna, w górnej części wiedzie skalną grzędą ograniczoną żlebem, ubezpieczona jest bardzo ubezpieczona sztucznymi ułatwieniami.

Wycieczka na Rysy, choć biegnąca znakowanym szlakiem ubezpieczonym łańcuchami i klamrami należy już do poważniejszych. Nie jest polecana dla osób wrażliwych na ekspozycje i mających lek wysokości.

Szlak na Rysy od Morskiego Oka

Szlak wymaga od turysty doświadczenia, pewnej wprawy we wspinaniu się po granicie, odporność na przepaście, dobrej kondycji oraz posiadania odpowiedniego ubioru. Ze względu na dużą różnicę wzniesień jest dość męczący. Powinna być podejmowana tylko przez turystów posiadających obycie górskie i umiejętności we wspinaniu się po skałach. Wycieczkę na Rysy należy rozpoczynać w godzinach porannych jak najwcześniej rano.

Droga na Rysy od polskiej strony bardzo niebezpieczna jest przy oblodzeniach. Zimą szczególnie groźna ze względu na lawiny przeznaczona tylko dla osób posiadających doświadczenie zimowe, odpowiedni sprzęt (raki, czekan, ABC lawinowe) i umiejętność posługiwania się nim. W sezonie letnim dodatkowym zagrożeniem jest duży ruch turystyczny panujący na tym szlaku. Kto zdecyduje się na trudne wejście, zostanie nagrodzony rozległym widokiem. Przez wierzchołek prowadzi sezonowe przejście graniczne, korzystać z tego przejścia jedynie mogą obywatele Polski i Słowacji.

Z najwyższego wierzchołka polski rozpościera się wspaniała panorama, która należy do jednych z najrozleglejszych w całych Tatrach. Zobaczyć stąd można wszystkie ważniejsze szczyty oraz kilkanaście jezior tatrzańskich. Na Rysy można również wyjść łatwiejszym szlakiem od strony naszych południowych sąsiadów strony.

5. Czerwona Ławka — najtrudniejszy szlak w Tatrach Słowackich

Czerwona Ławka Tatry Słowackie

Tatry słowackie oferują wiele ciekawych szlaków z różnym stopniem trudności. Do tych najtrudniejszych należy dwusiodłowa głęboka Czerwona Przełęcz znajdująca się pomiędzy Małym Lodowym Szczytem a Spągą. Wiedzie przez nią żółto znakowana ścieżka ze schroniska Terye'go w Dolinie Pięciu Stawów Spiskich do Zbójnickiego Schroniska w Staroleśnej Dolinie.

Szlak na samą przełęcz prowadzi eksponowaną drogą, gdzie do dyspozycji są ułatwienia w postaci łańcuchów, które w tym miejscu tworzą najdłuższy w Tatrach ciąg sztucznych udogodnień. W sezonie letnim przy ładnej pogodzie tworzą się zatory z osób pragnących przejść przez przełęcz.

Nazwa Czerwona Przełęcz wywodzi się od występujących popod nią czerwono zabarwionych skał. Z przełęczy rozpościera się ciekawy i efektowny widok na grupę Łomnicy.

6. Zawrat — wspinaczka od Zmarzłego Stawu

Podejście na Zawrat

Zawrat jest wyniosłą przełęczą pomiędzy Zawratową Turnią a Małym Kozim Wierchem. Tutaj zaczyna się słynna Orlej Perci, to również ciekawe połączeniem Doliny Gąsienicowej z Doliną 5 Stawów Polskich. Wejście od strony Hali Gąsienicowej jest ubezpieczone klamrami i łańcuchami, w kilku miejsca przepaściste i wymagające wprawy w chodzeniu po skałach. Szczególnie należy uważać wczesnym latem, gdy na szlaku zalegają jeszcze płaty śnieżne.

Obecna trasa biegnie tzw. „Nowym Zawratem”, idąc pod ścianami Małego Koziego Wierchu. Dawniej chodziło się „Starym Zawratem”, to znaczy piargiem wypełniającym ciągnący się od samej przełęczy żleb. Ciekawy widok z Zawratu obejmuje dziką górną część Doliny Pięciu Stawów Polskich i widoczny Zadni Staw.

Uwaga — zimą, jak również w razie oblodzenia lub przyprószenia śniegiem szlaku „Nowego Zawratu” należy iść dnem Zawratowego Żlebu, czyli „Starym Zawratem”.

7. Żleb Kulczyńskiego — najtrudniejszy szlak na Kozi Wierch

W Żlebie Kulczyńskiego

To jeden z najtrudniejszych szlaków wyprowadzających na Kozi Wierch. Z początku wymytymi przez wodę skałami do wylotu wielkiego żlebu zwanego Rysą Zaruskiego. Jeszcze w lipcu potrafi w tym miejscu zalegać śnieg.

Dalej szlak biegnie grzędą ponad przepaścisty kominek, przez płyty do szerokiej rynny, przez nią do kolejnego dużego w górze piarżystego żlebu, zwanego Żlebem Kulczyńskiego. Żlebem szlak wyprowadza w częściowej ekspozycji w kierunku Przełączki nad Buczynową Dolinką w grani Orlej Perci a stąd na Kozi Wierch.

Trasa ubezpieczona jest łańcuchami i klamrami, przepaścista i wymagająca wspinaczki na dość znacznej przestrzeni. Uważać również należy, aby nie zgubić szlaku, zdarzają się tutaj częste pobłądzenia.

8. Kozia Przełęcz — szlaki dojściowe z Koziej Dolinki do Pustej Dolinki

Jeden ze szlaków, jakim można dojść lub zejść z Olej Perci. Szlak prowadzi przez spadziste płyty, progi i półki, przy śniegu lub oblodzeniach bardzo niebezpieczne. Idąc z Koziej Dolinki, należy uważać, aby nie zgubić ścieżki podczas kluczenia wśród progów.

Z dolnego tarasu pod Zamarłą Turnią do żlebu, którym szlak ubezpieczony łańcuchami doprowadza na wąskie siodło Koziej Przełęczy. Z niej można kontynuować wycieczkę odcinkiem Olej Perci na Kozi Wierch lub zejść przez Dolinkę Pustą do Doliny 5 Stawów Polskich.

Mniej uczęszczany szlak pośród skalistej scenerii prowadzi przez usypiska kotlinki zwanej Dolinką Pustej, będącej boczną odnogą Doliny Pięciu Stawów Polskich.

W wyższych partiach sztuczne ułatwienia w postaci 6-metrowej drabinki, klamer i łańcuchów. W dużej ekspozycji w górnych partiach wspinaczka nawet do połowy lata przejście przez leżące tu płaty śniegu. Szlak w dolnej części prowadzi pośród trawników, skałek i ogromnych bloków skalnych.

9. Świnica — z Hali Gąsienicowej przez Świnicką Przełęcz

szlak na Świnicę

Jeden z ciekawych szlaków poprowadzonych w wysokogórskiej scenerii. Odcinek pod Zadnim Stawem przechodzi przez wygładzenia polodowcowe, dalej stroma ścieżka z zachodniej strony piarżyska wiedzie w górę na Świnicką Przełęcz. W tym miejscu szczególnie uważać należy na oblodzenia.

Ze Świnickiej Przełęczy prowadzi szlak turystyczny po złomach i progach, południowo — zachodnim zboczem do szerokiego żlebu spadającego z głównego wierzchołka Świnicy. Jeden z bardziej niebezpiecznych miejsc to przejście w poprzek żlebu, pomocne sztuczne ułatwienia w postaci łańcuchów. Szczególnie należy uważać przy oblodzeniach oraz gdy zalega tutaj śnieg.

Świnica stanowi częsty celem turystycznym, spowodowane jest to bliskością Kasprowego Wierchu, na który można wyjechać kolejka linową, co z kolei znacznie skraca czas i trudy wyjścia. Jest również jednym z miejsc w Tatrach, gdzie często dochodzi do wypadków niestety także śmiertelnych. Do niedawna na Świnicę prowadził szlak z Zawratu, który z powodu dużego obrywu skalnego i niebezpieczeństwa spadających skał obecnie jest zamknięty.

Świnica to najwyższy szczyt widoczny z centrum Zakopanego. Leży w głównym grzbiecie Tatr, w miejscu, z którego odchodzi jedno z ważniejszych bocznych odgałęzień Tatr Polskich. Widok ze Świnicy należy do najrozleglejszych i najciekawszych w całych Tatrach.

10. Kościelec 2155 m n.p.m. — trudniejsza z tras w Tatrach

Turyści w drodze na Kościelec

Strzelisty wierzchołek Kościelca odznacza się swoim kształtem w panoramie widocznej z Hali Gąsienicowej. Jest najwyższym szczytem w pokaźnej grani, ciągnącej się od Zawratowej Turni w pobliżu Świnicy.

Na szczyt prowadzi znakowany żółty szlak z przełęczy Karb. Wycieczka na Kościelec nie powinna stanowić problemu dla wprawionych turystów górskich, natomiast dla początkujących może być nie lada wyzwaniem.

Z Karbu ścieżka prowadzi po głazach i gładkich granitowych płytach. W dolnej części przerwane kilkumetrowym pionowym progiem, którego przejście jest jednym z trudniejszych na całej trasie. Wejście na wierzchołek ułatwiają stopnie i rynny skalne. Przy schodzeniu zwłaszcza przy słabej widoczności należy uważać, aby nie zgubić szlaku. Droga na Kościelec może być szczególnie niebezpieczny w trakcie opadów i oblodzeń. To jedna z nielicznych tras w Tatrach o takim charakterze gdzie nie spotkamy ułatwień w postaci łańcuchów.

11. Na Szpiglasową Przełęcz — najtrudniejszy odcinek z Doliny Pięciu Stawów Polskich

Łańcuch na Szpiglasową Przełęcz

Szlak w Tatra wysokich biegnący z początku pośród traw dnem Doliny 5 Stawów Polskich, dalej zakosami stromo pod górę na przełęcz. Ostatni odcinek trasy stanowi największą trudność podczas wycieczki, prowadzi po kruchych skałach, na tym odcinku ubezpieczony łańcuchami.

Wczesnym latem niebezpieczeństwo zwiększa jeszcze zalegający śnieg lub oblodzenia skał. Szeroka, ale mało wybitna Szpiglasowa Przełęcz leży pomiędzy Szpiglasowym Wierchem a szczytem Miedzianego. Można z niej zejść wygodnym szlakiem tzw. ”Ceprostradą” nad Morskie Oko. Ze Szpiglasowej Przełęczy rozpościera się ciekawy widok na otoczenie Morskiego Oka i Doliny 5 Stawów Polskich.

---

AUTOR