Przejdź do treści

Wycieczka na Czerwone Wierchy - przewodnik po szlaku granią Tatr

Przewodnik tatrzański
Opublikowane według Michał Jarząbek-Giewont w Tatry · 21 Marzec 2017
Potężny masyw górski składający się z czterech wielkich, kopulastych szczytów w części głównego grzbietu Tatr zachodnich. Od zachodu są to: Ciemniak, Krzesanica, Małołączniak i Kondracka Kopa. To wspaniałe szczyty leżące na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego.

Topografia Czerwonych Wierchów


Kopa K
Czerwone Wierchy posiadają wiele bocznych grzbietów, obejmujących liczne boczne dolinki — wznoszą się nad: Kondratową Doliną, Doliną Małej Łąki, Doliną Kościeliską i jej odnogami oraz Cichą Doliną.

Od północy odchodzi wiele grzbietów podciętych kotłami polodowcowymi o ścianach dochodzących do 350 metrów. Interesująca jest budowa geologiczna tej grupy gór, w ich wapiennych partiach powstały największe w Tatrach jaskinie np. Czarna, Miętusia i Wielka Śnieżna. Cały masyw poprzecinany jest wielką ilością podziemnych korytarzy i jaskiń.

Od Kopy Kondrackiej wysoka grań Wierchów, ciągnąca się głównym grzbietem Tatr Zachodnich, zakręca łukiem nad Doliną Cichą. Następnie biegnie przez Małołączniak w kierunku zachodnim, potem na południowy zachód przez najwyższą Krzesanice, aż po narożny szczyt Ciemniak. Stąd już obniża się na południe ku Tomanowej Przełęczy.

Skąd pochodzi nazwa Czerwone Wierchy ?


na Ciemniak
Nazwa wywodzi się od ich jesiennego, rudawo — czerwonego zabarwienia, które powstaje od rośliny zwanej sitem skucina. Ta niewielka i podobna do trawy roślina, porasta obficie wierchy, a jesienią zabarwia się na rudawy kolor. Dawniej Czerwonym Wierchem nazywano tylko Małołączniak, z czasem liczbę mnogą rozszerzono na pozostałe sąsiednie trzy szczyty. Słowo „wierchy” w gwarze góralskiej oznacza wierzchołki gór o łagodnym zarysie.

Rejon Czerwonych Wierchów od dawna penetrowany był przez pasterzy wypasających owce na leżących u ich podnóży i na zboczach hal. Pierwszym znanym z nazwiska człowiekiem, który je zwiedził był Baltazar Hasquet w 1792 roku.

Geologia


Masyw ma ciekawą i złożoną budowę geologiczną — ich trzon zbudowany jest ze skał osadowych, a wierzchołki pokryte są czapką skał krystalicznych. Szlak przez nie wiedzie to poprzez podłoże skalne osadowe, to znów przez krystaliczne łupki i granity. Dlatego roślinność jest różnorodna, zależna od składu podłoża w danym miejscu. W przypominających kolorowe łąki partiach szczytowych i pod szczytowych dojrzeć można piękne pełniki, tojady, skalnice, gdzieniegdzie rośnie goryczka przeźroczysta. Do najcenniejszych przedstawicieli urozmaiconego świata fauny należą: świstak oraz licznie występująca kozica.

Zagrożenia podczas wycieczki na Czerwone Wierchy


na KrzesanicęMiejsce to jest jednym z najpopularniejszych masywów w rejonie Zakopanego. Wycieczka granią jest nietrudna, lecz wymagająca kondycji przez swoją długość. Niebezpieczeństwo zwiększa się w trakcie mgły oraz zimą, po świeżych opadach śniegu łatwo wtedy zabłądzić.

Kopulasta budowa i łagodnie wznoszące się szczyty w niższych partiach podcięte są stromymi progami, których pokonanie bez odpowiedniego doświadczenia i sprzętu taternickiego jest niemożliwe. Szczególnie groźne są niewidoczne z góry urwiska Doliny Mułowej i Litworowej, leżące w górnych cyrkach Doliny Miętusiej.


Szlak na Czerwone Wierchy i czas przejścia trasy


czerwone wierchy na jesieńNa szczyty doprowadza kilka szlaków, a najpopularniejsze wiodą z Doliny Kościeliskiej oraz z Kondratowej Doliny. Żaden z wierzchołków w grupie nie jest dostępny znakowanym szlakiem od słowackiej strony.

Szlak prowadzący szczytami nie nastręcza większych trudności, jedynie należy przygotować się na pokonanie dość długich odległości. Na przejście grani Czerwonych Wierchów łącznie z podejściem i zejściem trzeba przeznaczyć ok. 7-8 godzin.

Grzbietem wiedzie granica polsko słowacka, której słupki wyznaczają kierunek przejścia przez wszystkie cztery wierchy. Ze szlaku poprowadzonym granią rozpościera się wspaniały widok na Tatry Wysokie i Zachodnie. Szczególnie wygląda panorama Tatr Wysokich — ponad zielonymi i rudymi kopułami bliskich szczytów wznosi się skalisty, ciemny mur z imponująca sylwetką Świnicy i charakterystycznym Krywaniem. Z wierzchołków ciekawie wygląda bliski Giewont oraz Podtatrze i Niskie Tatry na Słowacji. Podczas wycieczki jest duża szansa na spotkanie pasących się kozic.

Opis tras prowadzących na Czerwone Wierchy w Tatrach Zachodnich


Wycieczka z Kuźnic


Kondracka KopaPoczątek wycieczki w zakopiańskich Kuźnicach, gdzie można podjechać lokalnym busem. Stąd brukowaną Drogą św. Alberta w kierunku Kalatówek. Obok płotu klasztor sióstr Albertynek, wzdłuż którego prowadzi wąska ścieżka odchodząca od głównej drogi. Z początku lasem, by po chwili doprowadzić na skraj rozległej polany Kalatówki.

Z prawej strony stoi kwadratowy budynek hotelu górskiego na Kalatówkach na lewo widoczny Suchy Żleb opadający z Długiego Giewontu. Szlak prowadzi wzdłuż skraju polany, następnie zwęża się i wąską ścieżką doprowadza na Halę Kondratową. Ze skraju polany można zobaczyć południowe ściany Długiego Giewontu.

W Dolinie Kondratowej stoi drewniany budynek schroniska PTTK, od którego w lewo zielony szlak przecina na ukos łąkę. Z początku łagodnie ku górze pomiędzy kosodrzewiną, następnie stromiej zakosami po trawiasto — piarżystym zboczu wyprowadza na Przełęcz pod Kopa Kondracką 1863 m. Z przełęczy leżącej w głównej grani Tatr ścieżka prosto w górę szerokim grzbietem wiedzie na najbardziej na wschód wysunięty szczyt Czerwonych Wierchów — Kopę Kondracką.

zima Czerwone WierchyZ wierzchołka odbiega ku południu żółto znakowany szlak ku Przełęczy Kondrackiej. Aby zdobyć wszystkie wierzchołki Czerwonych Wierchów, należy kontynuować wycieczkę szlakiem graniowym koloru czerwonego. Z Kopy Kondrackiej obniżamy się łagodnie na Małołącką Przełęcz, a następnie pod górę wchodzimy na Małołączniak. Z tego wierzchołka odchodzi szlak prowadzący przez Kobylarzowy Żleb na Przysłop Miętusi.

Kontynuując wycieczkę granią, zdobywamy kolejno: Krzesanicę najwyższy szczyt Czerwonych Wierchów i ostatni Małołączniak. Z tego szczytu nużące zejście do Doliny Kościeliskiej przez Twardy Upłaz, Chudą Przełączkę i Adamicę na Wyżnią Kirę Miętusią i do Kir. Jeżeli mamy jeszcze czas i zapas sił na Chudej Przełączce można skręcając w lewo, zejść rzadko uczęszczanym szlakiem przez Dolinę Tomanową na Halę Ornak.

Niebieskim szlakiem przez Przysłop Miętusi i Kobylarzowy Żleb


kozice MałączniakNa Przysłop można dojść od Doliny Małej Łąki lub od Doliny Kościeliskiej. Z Przysłopu Miętusiego prowadzi bardzo ciekawy i rzadziej uczęszczany szlak na Czerwone Wierchy.

Trasą koloru niebieskiego ukośnie droga prowadzi wśród lasu świerkowego grzbietem Skoruśniaka. Po pewnym czasie wśród kosodrzewiny prowadząc w górę, ścieżka dochodzi do dużego piarżystego Kobylarzowego Żlebu. Po chwili podejścia żlebem 12-metrowy gładki próg ubezpieczony łańcuchami, po jego pokonaniu mozolne podejście na Czerwony Grzbiet.

Droga wznosi się teraz wypukłością grzbietu aż do Małołączniaka, po drodze z lewej ciekawy widok na masyw Giewontu z prawej na gniazdo Kominiarskiego Wierchu. Z Małołączniaka można iść w lewo na Kopę Kondracką lub w prawo na Krzesanicę i Ciemniak.


Czerwone Wierchy z Doliny Kościeliskiej - szlak na Małołączniak


zima na CiemniakZ Kir dnem doliny Kościeliskiej przez rozległą polanę Wyżnią Kirę Miętusią, a na jej końcu przed mostem w lewo. Na skraju polany Zachradziska gdzie w okresie wakacyjnym można spotkać pasące się owce, należy przekroczyć Potok Miętusi. Stąd szlakiem koloru czerwonego wspinamy się początkowo grzbietem Adamica i dochodzimy do rozległej polany Upłaz, niegdyś użytkowanej przez pasterzy.

Dalej pośród górnoreglowego lasu droga wyprowadza na Wyżnią Rówień i grzbiet z charakterystycznymi wapiennymi skałami o nazwie Piec. Stąd przez piętro kosówki, a następnie hal szlak doprowadza do Chudej Turni. Za skalami Chuda Przełęczka gdzie skręcając w prawo, można dojść do Doliny Tomanowej.

Natomiast szlak prowadzący na Czerwone Wierchy dalej wspina się w górę, najpierw wśród skał Twaradego Upłazu, by po pewnym czasie doprowadzić na szczyt Ciemniaka. Jest to pierwszy najdalej na zachód wysunięty wierzchołek Czerwonych Wierchów. Dokoła ciekawe widoki, które wynagradzają trudy podejścia. Dalej wędrówka odbywa się granią Tatr Zachodnich, wzdłuż granicy polsko — słowackiej, o czym przypominają słupki graniczne.

Po zdobyciu pozostałych wierzchołków z Kopy Kondrackiej można zejść w dwóch kierunkach: na Przełęcz Kondracką lub na Przełęcz pod Kopą Kondracką. Z obydwu przełęczy można dojść przez Halę Kondratową i Kalatówki do Kuźnic, dodatkowo z Przełęczy Kondrackiej można zejść przez Dolinę Małej Łąki na Gronik.

Wędrówka przez Czerwone Wierchy od Kasprowego Wierchu


Czerwone Wierchy od Kasprowego WierchuCiekawą alternatywą jest rozpoczęcie wycieczki od Kasprowego Wierchu, gdzie można wyjechać wagonikiem Kolejki Linowej. Stąd dwie godziny niezwykle malowniczym szlakiem prowadzącym główną granią Tatr na Kopę Kondracką, pierwszy wierzchołek należący do Czerwonych Wierchów.

Z Kasprowego Wierchu z początku schodzimy szeroką granią w dół na Przełęcz Goryczkową nad Zakosy, dalej po lewej stronie grani poniżej wierzchołka Czuby Goryczkowej, nad żlebkami opadającymi w stronę słowackiej Doliny Cichej.

Cały czas po lewej stronie pod skałami Suchych Czub na szeroką przełęcz poniżej Suchego Kondrackiego i dalej aż do Przełęczy pod Kopa Kondracka a z niej na szczyt Kopy Kondrackiej. Dalej szlak graniowy wiedzie pozostałymi wierzchołkami Czerwonych Wierchów.

Wierzchołki wchodzące w skład Czerwonych Wierchów:


Kondracka Kopa (2005 m n.p.m. )


Najdalej wysunięty na wschód i jednocześnie na północ szczyt w masywie. Jest zwornikiem dla odgałęzienia Giewontu. Góra wznosi się nad Kondratową Doliną, Doliną Małej Łąki i Cichą Doliną. Od Giewontu oddziela go Kondracka Przełęcz, a od Małołączniaka dość szeroka i głęboka Małołącka Przełęcz. Masyw zbudowany jest z wapieni i dolomitów, a od ok.1930 m zwieńczony płatem skał metamorficznych, stanowi zachodnie zakończenie „czapki krystalicznej".

Małołączniak (2096 m)


Jest trójramiennym szczytem w głównej grani Tatr zachodnich, położonym na wschód od Krzesanicy. Usadowiony jest w połowie długości grani wierchów. Zrąb masywu tworzą wapienie i dolomity, natomiast szczyt pokrywa czapa skał krystalicznych. Wznosi się nad Dolinami Małej Łąki, Miętusią Doliną oraz Cichą Doliną. Ku północy odchodzi od niego Czerwony Grzbiet opadający kilkuset metrowym urwiskiem Wielkiej Turni. Nazwa wywodzi się od Hali Mała Łąka, której tereny wypasowe były po sam wierzchołek Małołączniaka. Jest najlepiej widocznym z Zakopanego szczytem całego masywu. W północnych zboczach znajdują się najgłębsza jaskinia Wielka Śnieżna.

Krzesanica (2122 m n.p.m.)


Najwyższy z czterech szczytów , położony między Małołączniakiem a Ciemniakiem. Wznosi się nad Dolinami Miętusią (i jej górnymi odnogami) i Cichą Doliną Liptowską. Nazwa wywodzi się od jej skalistej skały (kszesanic), której północne ściany są bardzo urwiste i opadają spod wierzchołka do górnej części Mułowej Doliny. W zboczach Krzesanicy tak po polskiej, jak i słowackiej stronie mieszczą się liczne jaskinie.

Ciemniak (2096 m n.p.m.)


Najbardziej wysunięty na zachód szczyt masywu, grzbiet główny załamuje się w nim pod kątem 90°. Wznosi się nad Dolną Kościeliską i Cichą Dolina (z ich odnogami). Kopuła szczytowa zbudowana jest z wapieni i dolomitów. Nazwa szczytu prawdopodobnie związana jest z drugą nazwą Doliny Mułowej, nazywanej przez pasterzy Doliną Ciemną.


Michał Jarząbek-Giewont autor bloga
AUTOR

Przewodnik tatrzański — ponad 10 lat doświadczenia w oprowadzaniu po Tatrach i Zakopanem.
Rodowity góral z Zakopanego i miłośnik przyrody tatrzańskiej. Przewodnictwem zajmuje się zawodowo. Prywatnie pasjonat jazdy na rowerze, skiturów oraz fotografii krajobrazów górskich.


5.0 / 5
1 recenzja
1
0
0
0
0
Emilia
27 Maj 2019
Czerwone Wierchy najwspanialsze są jesienią.
Wróć do spisu treści